از سال 1900 به بعد، دستگاه های زیادی برای بر طرف کردن این مشکلات طراحی و ساخته شد. یکی از مهم ترین این دستگاه ها، نسخه ارتقا یافته کینتوسکوپ توماس ادیسون بود. دستگاه قدیمی ادیسون، میتوانست فیلم را در یک کابین مخصوص کینتوسکوپ به تنها یک فرد نمایش دهد. ارتقای این دستگاه موجب این امر شد که کینتوسکوپ مانند یک پروژکتور عمل کنند و تصاویر را بر روی یک صفحه پخش نماید.

یکی دیگر از دستگاه های موفق که در امریکا رواج پیدا کرد، ساخته دست فارست (Lee De Forest) مخترع امریکایی بود. در سیستم فارست صدا و تصاویر با هم ضبط می شد و اگر همگام سازی صدا و تصویر درست بود، فیلم آماده اکران بود. درون سال 1923، فارست سلسله مراتبی از فیلم های کوتاه در تئاتر ریولی نیویورک (New York City’s Rivoli Theater) اکران شد.

در اروپا هم سه مخترع آلمانی موفق به تولید دستگاهی به نام ترای ارگون (Tri-Ergon) برای ادغام صدا و تصویر شدند. این دستگاه با نمایش خوبی که از فیلم دراماتیک Der Brandstifter داشت، توانست صنعت فیلم اروپا را دگرگون کند.