انکودر سخت‌افزاری یا نرم‌افزاری؟

اکثر انکودر ها دارای ورودی‌های ویدئویی متعددی (HDMI یا SDI) هستند، و این امکان را به شما می‌دهند که دوربین‌های DSLR، دوربین‌های فیلم‌برداری و سایر تجهیزات پیشرفته را مستقیما به خودشان متصل کنید. همین امر در مورد صدا نیز صدق می کند. در برخی از این انکودر ها حتی درگاه های صوتی حرفه ای (مانند XLR، TRS) را خواهید یافت.

از آنجایی که ورودی ها مستقیما در سخت افزار آنها تعبیه شده اند، تولید محتوای حرفه ای را بسیار آسان تر می کنند. از سوی دیگر، کامپیوتر ها عموما به درگاه USB محدود می شوند، و این بدان معنی است که باید با وبکم ها و میکروفون هایی سر کنید که عموما گزینه ای حرفه ای محسوب نمی شوند.

البته که می توانید از مبدل هایی مثل HDMI به USB برای اتصال دوربین های حرفه ای به کامپیوتر استفاده کنید، ولی این راهکار تعداد قطعات و کابل های درگیر را افزایش می دهد و لذا ریسک قطعی و خرابی را بالا می برد.

این شاید از رایج‌ترین اتفاقاتی باشد که در استریم با کامپیوتر رخ می‌دهد، و همچنان هم از بدترین کابوس‌های یک استریمر حرفه‌ای است. در کامپیوتر‌ها عموما مجموعه‌‌ای از فرایند‌ها و برنامه ها، در کنار اپلیکیشن استریمینگ شما، در پس زمینه در حال اجرا هستند، و به همین دلیل، فقط ظرفیت کمی از CPU شما به کاری که روی آن تمرکز می‌کنید اختصاص می‌یابد. پیام مزاحمی که استریمینگ شما را مختل می‌کند می‌تواند یک هشدار ساده مثل “به‌روزرسانی ویندوز” یا “آنتی ویروس” باشد.

این را با یک انکودر سخت‌افزاری مقایسه کنید که از ابتدا برای پخش زنده و ضبط ساخته شده است. همین امر در مورد نرم‌افزار اجرایی آنها نیز صدق می‌کند، به این معنی که فرایند اضافی در پس زمینه استریمینگ شما اجرا نمی شود و رقابتی بر سر استفاده از منابع CPU وجود ندارد. البته که انکودر‌های سخت‌افزاری از لگ و تاخیر‌های ناگهانی در پخش مصون نیستند، ولی احتمال رخ دادن این اختلالات در آنها خیلی کمتر است.